Na Gothica III czekały całe rzesze fanów. Zapowiadało się tak pięknie. Ogromny świat, nowy system walki, niesamowita, piękna grafika. Czy Piranha Bytes wywiązała się ze swoich obietnic? No, tak nie do końca.

Gdy włączymy grę w ucho od razu wpada piękna, klimatyczna muzyka. Pierwsze co zobaczymy po ekranie wczytywania to dobrze wykonane intro. Bezimienny i spółka dopływają Esmeraldą do wybrzeży Myrtany. Na widnokręgu pożoga. Widzimy jak zastępy orków atakują zamek Króla Rhobara. Paladyni nie mają szans. Dlatego magowie ognia zbierają się i tworzą magiczną barierę nad miastem. Gdy bohaterowie schodzą na ląd podążają do wioski w której rządzą orkowie. Bezimienny niezbyt zadowolony takim obrotem spraw natychmiastowo wznieca bunt i zaczyna się rebelia. Trwa krótko i tuż po niej rozmawiamy ze starszym wioski - Hamlarem. Okazuje się, że ludzie przegrali wojnę, a orkowie niepodzielnie rządzą całą krainą. Po lasach kryją się buntownicy, stosujący wojnę podjazdową. Niektórzy z ludzi dołączyli do orków i stali się ich najemnikami. Niektórzy z nich wspięli się bardzo wysoko w hierarchii np. Thorus którego możemy spotkac w jednym z miast jako kapitana zewnętrznych sił miasta. Reszta to niewolnicy. A kto jest odpowiedzialny za ten cały rozgardiasz? Nasz stary znajomy - Xardas, który stał się władcą orków i to dzięki niemu zielonoskórzy wygrali wojnę. Jednak istnieją jeszcze na tym świecie wolni ludzie. Asasyni - lud zamieszkujący pustynię Varant i Normdarczycy - barbarzyńcy ze skutego lodem Nordmaru. Bezimienny staje przed kolejnym trudnym zadaniem. Musi znaleźc Xardasa i opowiedzieć się po którejś ze stron. Jest Podejmującym Decyzję i musi opowiedzieć się za którymś z bóstw żeby zakończyć w końcu tę wojnę. No więc zaczynamy!

Od razu rzuca się w oczy masa błędów takich jak "Where is the Guru?" który automatycznie wyłącza grę, ponieważ Gothic 3 jest po prostu pożeraczem pamięci RAM. Oprócz tego, gra ma po prostu duże wymagania sprzętowe i wielu fanów skarżyło się, że nie może w to pograć. Jednak błędów i niedoróbek ie jest aż tyle, żeby mocno przeszkadzac w rozgrywce (Po wgraniu fanowskiego patcha "Community Patch 1.6" błędy niemal całkowicie znikają). Silnik gry jednak i tak i tak nie jest pozbawiony błędów, przez co cały czas obserwujemy spadek framerate przez co gra się dużo gorzej. Co do samej grafiki, to rzeczywiście jest piękna. Szczególnie na najwyższych detalach, można się cieszyć pięknymi widokami. Co do świata, to rzeczywiście jest wielki. Myrtana, Varant i Nordmar to ogromne połacie terenu i dla każdego podróżnika znajdzie się coś ciekawego. Teraz trochę o nich samych. Myrtana to kraina która posiada klimat umiarkowany. Jest tam długa rzeka wijąca się przez cały kraj i wiele wodospadów, lasów i łąk. Varant, to wielka pustynia na południu. Posiada gorący klimat i mało drzew. Obraz jest bardzo liniowy, dzięki czemu ma się wrażenie bezbrzeżności pustyni. Jest to wielka połać terenu w której łatwo się zgubić albo wpaść na grupę bandytów czy też znaleźc tajemniczą świątynię. Najbardziej nieprzyjazną krainą jest skuty lodem Nordmar. Jest to najniebezpieczniejsza ze wszystkich krain i najłatwiej się tam zgubic. Wiele drogowskazów wskazuje niewłaściwą drogę, więc nie dziw się, że zamiast do wioski dojdziesz do kotlliny pełnej nosorożców, które zrobią z ciebie kotlety jeśli nie jesteś dość silny. Poszukując pewnych grobowców (związane jest z tym zadanie w Nordmarze), nie raz można się porządnie zgubić bo mapa nie wskazuje ukształtowania terenu i nagle okazuje się, że grobowiec jest jakieś dwieście metrów nad tobą. Takie rzeczy się zdarzają i są czasami frustrujące, ale i klimatyczne bo widzi się pewne podobieństwa między poprzednimi częściami.

Fabuła gry kręci się wokół miast. Nie są one takie jak Khorinis, są dużo mniejsze, ale jest ich więcej. Wykonuje się tam zadania dla konkretnych frakcji, dzięki czemu dostaje się punkty reputacji dla danego miasta czy też gildii. Otóż to - frakcje. Do żadnej nie można się na stałe przyłączyć, można jedynie im czasowo pomagać dzięki czemu będziesz przez nich poważany i kupisz sobie porządną zbroję z ich arsenału. W miastach punkty są potrzebne po to, aby dostawac się do przywódcy danego miasta i z nim porozmawiać, uzyskać informacje ew. dostać nowego, znaczącego questa.

System walki w grze nie należy do najlepszych, ponieważ ogranicza się do bezsensownego klikania i obracania kamerą w celu robienia półobrotów. Przeciwnicy mają słabe Al przez co są bardzo łatwi do pokonania i żaden przeciwnik (oprócz tych najtrudniejszych) nie powinien zrobić nam większego problemu. Co do czarów, to żeby się ich uczyć trzeba mieć odpowiednią ilość prastarej wiedzy którą można pozyskać z kamiennych tabliczek lub uczyć się jej od innych postaci. Im więcej prastarej wiedzy tym większe nasilenie zaklęcia i więcej zadaje obrażeń. Jest ich całkiem sporo, bo istnieje magia Adanosa, Innosa i Beliara. Są tu Magowie Wody, Ognia, Czarni Magowie i Druidzi. Zabrakło zapowiadanych wcześniej Magów Powietrza.



Podsumowując: gra jest dobra. Dużo słabsza niż jej poprzedniczki, ale trzyma poziom i spodobała się sporej rzeszy fanów. Doskonałe jatki przy odbijaniu miast pokrywa dziurę którą jest słabawa fabuła. Każdy fan serii powinien w to zagrać, bo gra jest tego warta.


                                                                                      Ocena:
                                                                                   4+/6

                                                                             Malbert